Негедир ойго баттым,
карды көрүп
кыш соңунда
жаап жаткан.
Убактылуу экенин
билип туруп,
убай жебей
жер бетинен
Өз ордун таап жаткан.

“А менчи?” – дейм
баягында,
батпай калган өңдүү,
бакытты оңой бербес
баш-аламан
жер бетине.
Кол шилтеп
көр турмуштун кем жерине,
бутум жерде турган менен
булутка бетим чайкап,
жазданып агыраагын,
жамынып чоңураагын,
ыраазы элем
асмандап кеткениме.

Ичимден бирөө айтат:
“Чочулап болчуга
же болбочуга,
жаш туруп
сагызгандан сак экенсиң
“Арамдык жерде көп” – деп асмандайсың,
А өзүңчү,
ак кардан да ак бекенсиң?

Карачы,
аппак карды
кара жерге
ылай – баткак,
кайгырбай каалгый келип
конуп жаткан,
эртең эле Күн тийсе
эрип анан,
эстеп алып
күзүндө
түшүмдүү дан болорун,
эч кимге сездирбестен
тымызын толкуп жаткан.

А сенчи?
Адамсың го, акыр түбү!!!
Айланган жашыл жердин
пири, гүлү.
Асмандайт бүт адамдар,
эгерде
бүтсө күнү.

Ага дейре
акыл пештеп,
тыңшап көрчү,
Жердеги шаркыратма
черткен күүнү
жалынына жылынып,
жарыгына тобо деп,
жалт карап
көрдүң беле,
Улуу Күндү?

Ушулардын баарына
көңүл бөлсөң
уялаар, балким-балким,
муздаган көңүлүңө
жылуу сүйүү…

Учсаң уч,
унутпагын пенде экениң,
убайым тартсаң дагы
өз одуң жерде экенин.
Уктаарда
“ушуга да шүгүр” деген
эстей жүр, эң бир ыйык келме экенин.

Рахат Жуманазарованын башка ырлары