“Көңүл канап, өң алеттен азабыз…”


Көңүл канап, өң алеттен азабыз,
күндө бөлөк жолго түшүп басабыз.
Күндө бөлөк ыйман күтүп дүйнөдөн
биз акырын өлүп бара жатабыз.

Бектер-хандар гүлдөп шапар тебишет,
бейитиңдин так үстүндө жеп-ичет.
Акыйкаттык өлгөн жерде дайыма
Арзыматтар ырдаганга келишет.

Койбуз, уйбуз, балким кыйган терекпиз,
биз байларга шайланарда керекпиз.
«Эл» деген — биз, макулук да, маймыл да,
Эч ким дагы, эч нерсе да эмеспиз.

Ата-Журтта ач жылаңач, араң жан,
аялга окшоп зордукталган, таланган.
Өрттү көздөй жылып келе жатабыз,
өзүбүздүн сөөгүбүздөн каланган.

Шайлообек Дүйшеевдин башка ырлары