Жондун асты. Айдоо. Малдын чаңында
шапалактын чыгат үнү тажаган,
Күнсүгөн жер алып учат айылга,
күн да кошо келаткансып бададан.
Алыш бойлоп чакчыгайлар тызылдап,
кеч мышыктай жылып кирет иңирден.
Чийдин саргыч үкүлөрү ызылдайт
чиркейлердин салмагына ийилген.
Талаалардын талып барат кыны улам,
жел думугуп сайды жээктейт кечалбай.
Канаттарын сууга малып дымыган
аарылар тур арыктардан кеталбай.
О бул учур – бейкуттукту түшүнгөн!
Түндүн жылуу көшөгөсүн ачат кол.
Эски араба кетип-кетпей үзүлгөн
ээндикте чылым чегип жатат жол…