Күйүп келген куу согуштун отуна,
Бир чал менен жашап калдык кошуна.
Куу согуштун аягында болжолу,
Варшавада калган экен сол колу.
Көртирликке көрбөдүм баш ийгенин,
Салып коюп чөнтөгүнө бир жеңин,
Оң кол менен багын багып баладай,
Оокатына тың эле чал аябай.
Кээде гана өткөн чагын эстесе,
Папиросту тарта берчү кечкече.
Төрт сөз эле анын өмүр баяны,
Бир кыз төрөп, каза тааптыр аялы.
Айтып берди ал сөзүнүн биринде,
Жашайт имиш… каралдысы Сибирде.
Туугандарым бар дечү… алыс жакта алар,
А билбейм, келчү да эмес кат-кабар.
Барбы алары, кимдин эмне чатагы,
Бир үйдө ал бир ит экөө жашады.
Ити гана байкуш чалды кыйчу эмес,
Ооруп калса улуганын тыйчу эмес.
Бир кошунам айтканынан жазбаган,
Бир жолу итин атып сала жаздаган.
Бардык жанда бул дүйнөдөн кайтыш бар,
Май айында каза болду байкуш чал.
Он сом үчүн эч ким кылбай бакылдык,
Чогулттук да, чалды жерге жашырдык.
Кор кылат ээ, кээде турмуш пендени,
Туугандары, кызы дагы келбеди.
Чал тагдыры жүрөгүмдү жүрдү өйүп,
Келейин деп мүрзөсүнө гүл коюп.
Барсам мени байлап бир күч кишендей,
Туруп калдым өз көзүмө ишенбей.
Жасай албайт мындай ишти киши да,
Жатат өлүп чал жанында ити да.
Ыйлагандай… көзүнөн кан, жаш тамып,
Калыптыр ит чал мүрзөсүн жазданып.