Уктабай кээде чыланып жашка жаздыгым,
Өзөктү өрттөйт уругуң, элим, аздыгың.
Тартылат көзгө кездериң жүргөн кан кечип,
Каргаймын анан тагдырдын боору таштыгын.
Тагдырдын таш боор торуна кээде камалып,
Көзүңөн жашың, бооруңан жошо кан агып.
Келгениң эстеп, кейиймин түтөп ар дайым,
Жан соога сурап, тоолорго качып таянып.
Өзөгүң өрттөп, кайгылуу күнгө туш кылып,
Канаты сынган капаста алсыз куш кылып.
Айдыңдуу жериң алдуулар тартып алышып,
Артыңдан жебе көп кууган экен ышкырып.
Сыйынып атка, сыйынып жалгыз күчүңө,
Сыйынып эмген эненин ыйык сүтүнө.
Жамынып тоону, жай кылып өмүр өтөпсүң,
Уругуң сенин каларда такыр үзүлө.
Аскасын жүргөн ар дайым кетпей мекендеп,
Аз урук бул эл бүркүткө окшош экен деп.
Асырап тоолор алыптыр сени ошондо,
Бүркүттөй кыйбай койнумда жашаар бекен деп.
Алыста калып Эне-Сай, Шыбыр жер анан,
Койнуңда курчуп тоолордун алсыз эл анан.
Ала-Тоо сага эмизип сүтүн энеңдей,
Бүркүтү болуп калыпсың тоонун сен анан.