Кумсарасың түгүң чыгып түрүңөн,
Чарчадыңбы мезгил арткан жүгүнөн.
Адамдардын айбандыгын кечирген,
Жыйырманчы кылым сага жүгүнөм.
От жуткуруп, чок карматып колуңа,
Кан да чачып, гүл да төшөп жолуңа.
Таштап сени кетип барат адамдар,
Келечекки багына же шоруна.
Кылым аттап, кылыч болуп жалаңдап,
Акырындап Ай-жылдызга кадамдап.
Чагылганга чылымдарын тутантып,
Чаар баштык кылып кетти адамзат.
Жердин Шары сен чегилген араба,
Чыда бир аз, чукул калдың марага.
Эртең эле бир кылчайбай кетерсиң,
Мезгил өзү дубал согуп арага.