Далай таттуу даам жедим колуңдан,
Кем көрбөдүң өз бир тууган бооруңдан.
“Начар экен бат оңолсун бала” деп,
Шашып турдуң чала уйкулуу ордуңдан.
Ырлар жаздым, кээде сызып, кээде оңдоп,
Бала өстүргөн жаш атадай көңүлүм ток.
“Азгын экен, кантер экен бала” деп,
Сен үшкүрдүң күн кыскасын болжолдоп.
Март да кетти, апрель, май жакындап,
Көктө турна, көлдө каздар каркылдап.
Көнүң бүттү, кайтар мезгил болду деп,
Кош ат келди үй жанына жакындап.
Мен акырын, “аман бол” – деп узаттың,
Көзүң карап өзүм минген боз аттын.
Колумду алып ылдый карай бергенде,
Мөлт, мөлт акты тоголонуп көз жашың.
Алыс кеттим, барамын, өлүү эмесмин,
Мен барбасмын, сен да мага келбессиң…
Жан боорумдай көңүлүмдө көз жашың,
Ата-энемден көз жаш көргөн эмесмин.
2/XI 1946 Чолпон-Ата